Ζήτα με στα διαλείμματά σου σαν καφεδάκι πρωϊνό
τσιγάρο που άναψε η φωτιά σου με τρόπο συνομωτικό
σε μια βραχνάδα της φωνής σου σε κάποιο νεύμα για ταξί
στην ακεφιά της Κυριακής σου στο τηλεφώνημα που αργεί.

Σα τη μπογιά σε άσπρο τοίχο
που αναζητάει λοξή ματιά
γράφω ένα σύνθημα με ήχο
’’μην ενοχλείσαι ...θέλω πολλά’’.

Κρύψε με στα παράπονά σου όταν σχολάς απ’ τη δουλειά
στη τούρτα απ’ τα γενέθλιά σου στην εκδρομή και στο καυγά
σε μια κοπάνα του σχολείου στα μέσα έξω του μετρό
στα χράτσα χρουτς του βινυλίου κι από τη Τούμπα ως το Ντεπό..

Βάλε με ίσκιο στη βεράντα και μανταλάκι στο σκοινί
σε μια ξεκάρφωτη μπαλάντα με ένα ξεκούρντιστο βιολί
κι ας μη γνωρίζω το όνομά σου κι ας μη μας σύστησε κανείς
εγώ τα πίνω στην υγειά σου ’’νά `σαι καλά και μη χαθείς’’.