Λέω σε ξέχασα και όσα ζήσαμε μαζί οτι ξεπέρασα
μα το κορμί μου σε άλλη αγκαλιά όταν έδωσα
ήταν γεμάτο απ’τις δικές σου τις πληγές
Νόμιζα ξέφυγα είπα να φύγω μακριά σου μα όταν έφυγα
όλοι οι δρόμοι μου πάλι σε σένα έδειχναν
κι ήταν αργά πολύ αργά για μένα πια
ήμουνα μόνος σε μια ξένη αγκαλιά

Και τι δε θα’δινα να με κρατούσες πάλι μεσ’την αγκαλιά σου
και τι δε θα’δινα να ’μαι ο έρωτας που καίει τα σωθικά σου
και τι δε θα’δινα να ζω στο βλέμμα σου να ζω μεσ’τα όνειρά σου
και τι δε θα’δινα ακόμα σ’ αγαπώ

Όταν σε σκέφτομαι μέσα μου κλαίω και πονώ το παραδέχομαι
μα την αγάπη σου σαν απειλή τη δέχομαι
κι ακόμα τρέχω μακριά σου να σωθώ
και ας το ξέρω πως ακόμα σ’ αγαπώ

Και τι δε θα’δινα να με κρατούσες πάλι μεσ’την αγκαλιά σου
και τι δε θα’δινα να ’μαι ο έρωτας που καίει τα σωθικά σου
και τι δε θα’δινα να ζω στο βλέμμα σου να ζω μεσ’τα όνειρά σου
και τι δε θα’δινα ακόμα σ’ αγαπώ

Ερχονται στιγμές που το μυαλό μου βασανίζω
και αναρωτιέμαι μακριά σου πώς θα ζήσω
είναι όμως κάτι βράδια με καρδιά χίλια κομμάτια
που φοβάμαι οτι θα λυγίσω και πίσω θα γυρίσω