Το σαξόφωνο βυθίστηκε στον ύπνο και σταμάτησε,
ο γερο Βάσια πέταξε τις ριγωτές πιτζάμες
μια κανάτα με νερό στο κομοδίνο άφησε
και έκρυψε να ζεσταθούν τις κρύες του παλάμες.

Ο πάγος σαν ασβέστης στο παράθυρο
και το κερί στο δρόμο προς τη δύση
είδε τη λάμψη που ερχόταν απ’το άπειρο
και μια φωνή από ψηλά να ψιθυρίζει:

Είσαι ο άγιος των φτωχών, των αδυνάτων
έχεις τη δύναμη απόψε να κερδίσεις,
να επιστρέψεις τα καλά στα χέρια των θυμάτων
και το σκληρό το βασιλιά σκληρά να τιμωρήσεις.

Τα σαξόφωνα βυθίστηκαν στον ύπνο και σταμάτησαν,
οι δυο αντίπαλοι μαζί στον τελευταίο γύρο.
Είναι καυτό σαν κεραυνός το πάθος που ανάστησαν
όταν μιλάνε τα χαρτιά τι να σου πουν οι γύρω.

Ο γερο Βάσια κέρδισε ο διαιτητής φωνάζει,
θα πάρει όλα τα καλά κι ολόκληρο το κάστρο.
Δίκαιος αγώνας ήτανε κανείς δεν αμφιβάλλει
αξίζουν όλες οι τιμές στης μοίρας του το άστρο.

Ο Βάσια τότε φώναξε δύο παιδιά απ’ το δρόμο.
Ξυπνήστε τους φουρνάρηδες ποιητές να ετοιμάσουν,
μέσα θα βάλω τα φλουριά που χάσατε με τρόμο
και οι φαμίλιες σας ποτέ δε θα ξαναπεινάσουν.

Αφού τα πάντα μοίρασε τα έβαλε στις πίτες
και λίγο πριν τις δώδεκα τις έστειλε στα σπίτια.
Έρχεται η πρώτη της χρονιάς να μπει από τις τρύπες
για να θυμόμαστε όλοι εμείς του Βάσια τη νύχτα.

Γιατί είναι ο άγιος των φτωχών των αδυνάτων
έχει τη δύναμη για πάντα να κερδίζει,
θα επιστρέψει τα καλά στα χέρια των θυμάτων
και τους σκληρούς όλης της γης σκληρά θα βασανίζει.