Ένα κοπάδι από πρόθυμες σιωπές
έχουνε μπει στο σπίτι και αλωνίζουν
Δεν ξεχωρίζω πια το αύριο απ’ το χθες
ούτε πια σύννεφα το σώμα μου αγγίζουν
Είναι ένα βίτσιο να πιστεύεις στο κενό
μα είναι πιο ακίνδυνο από τον έρωτά σου
Σ’ ένα ποτάμι που δεν έχει γυρισμό
βυθίζω όσο δε με κράτησαν κοντά σου
Και σωπαίνω...

Γίνεται πόλεμος και μάχη πια εδώ
Τρέχουν οι σκέψεις μου και πως ν’ ακολουθήσω
Αυτό που έψαχνες δεν ήμουνα εγώ
κι αυτό που πίστεψα φοβάμαι να το ζήσω
Κλειστές κουρτίνες λίγο φως και μουσική
Ο γαλαξίας μου μια ίντσα από την τρέλα
Εσύ να λιώνεις λίγο λίγο στην βροχή
κι εγώ να μην μπορώ να ανοίξω την ομπρέλα
Και σωπαίνω...

Και θα σωπαίνω για όσο ακόμα δεν μπορώ
να ξανακούσω μες στο σπίτι τη φωνή σου
Εδώ θα μένω σιωπηλός και θ’ απορώ
γιατί δε χώρεσε η ζωή μου στην ζωή σου

Χιλιάδες λεύγες απ’ το πάτωμα την γης
είναι τ’ αστέρια την αγάπης κλειδωμένα
Εγώ περίμενα απ’ τα πέπλα σου να βγεις
μα εσύ έχεις στείλει μία άλλη σαν εσένα
Μέσα στα μάτια καθρεφτίζεται το χτες
Μέσα στα μάτια όμως σβήσανε τα φώτα
Ρίχνω ένα σπίρτο να ξυπνήσω τις φωτιές
Μήπως ανάψουμε μαζί...