Βασιλάκη, ξέρεις πώς γνέθουν το μαλλάκι;
Μόνο τσιφτετέλια μωρέ σ’ έμαθε η μανούλα σου;
Μάθε μωρέ και κάτι χρήσιμο!

Πρώτα παίρνουμε το νήμα
το μελί το κατσιασμένο
κι όπως είναι λερωμένο
το πετάμε στο νερό.

Μ’ ένα κόπανο στο χέρι
το χτυπάμε το καημένο
για να γίνει αγνό παρθένο
να `χει χρώμα ζωηρό.

Μετά το πλένουμε καλά,
το σφίγγουμε γερά
να διώξουμε τη λέρα
κι όλα τ’ άλλα βλαβερά.

Γιατί υπάρχουνε πολλοί
που πάνε για μαλλί
πατρίδα μου καημένη
και σ’ αφήνουνε γουλί.

Το καθήκον με καλεί,
το μαλλί το μαλλί
που μπερδεύτηκε πολύ
στη Βουλή στη Βουλή
κι έγιναν μαλλιά κουβάρια
της Βουλής τα παλληκάρια
ποιος θα φάει πιο πολύ.

Και είναι θέμα εθνικό
το μαλλί το μαλλί
μες στο μαύρο πανικό
στη Βουλή στη Βουλή
να `ρχεται το κάθε τσόλι
να ρωτάει σ’ αυτήν την πόλη
πώς θα γίνει αφεντικό.

Μη ρωτάς τι θες,
του κάτω κόσμου οι πυρκαγιές
έχουν ανάψει κι ό,τι και να πω
σαν υφαντό στον αργαλειό
που `χει ξεβάψει.

Μα είναι ζήτημα τιμής,
το μαλλί το μαλλί
στον καιρό της παρακμής
πιο πολύ πολύ,
να ξεκαθαρίσει ο χώρος
πριν να μάθει ο κάθε σκόρος
εξουσία τι θα πει.

Άμα, πια!