Μεσάνυχτα σ’ ένα σταθμό,
από ταξίδι μακρινό
και την καρδιά στο χέρι.
Στην αγορά φώτα σβηστά,
και μες στα πόδια μου μπροστά
ανθρώποι νυσταγμένοι.

Με πήρε ο ύπνος στα σκαλιά
πέσαν τα βλέφαρα βαριά
κοντεύει να χαράξει..
μα ξύπνησα απ’ τους καπνούς
τους διερχόμενους συρμούς
με έκπληξη μεγάλη

Στην πλάτη μου ήταν ριχτό
ένα αδιάβροχο παλτό
πιο κει, ένα κορίτσι...
Της είπα, είμαι μοναχός
και ταξιδεύω διαρκώς,
Θέλεις να γνωριστούμε;

Εγώ ό,τι έχω λέει είν’ αυτό
που σε ζέστανε παλτό,
θες να το μοιραστούμε;
Ωραία θα `ταν, εξηγώ
μα ειν’ μικρό, πολύ μικρό
και πως θα το φορούμε;

Μη νοιάζεσαι, και τι μ’ αυτό;
λέει χωράμε και οι δυο
αρκεί ν’ αγκαλιαστούμε...