Πάντα με μας, η ίδια ιστορία,
εσύ να κάνεις ό,τι θες,
κι εγώ να ζω, συνέχεια, στην αμφιβολία,
εγώ εδώ, στο σπίτι πάλι μένω,
μήπως απόψε ξαναρθείς’
για μια ζωή εσένανε θα περιμένω,
σε περιμένω.

Μ’ έχεις τρελάνει, όμως δεν κάνει,
να μη μου λες ειλικρινά αυτό που αισθάνεσαι,
μ’ έχεις τρελάνει, μ’ έχεις πεθάνει,
κάνω τα πάντα να σε φτάσω, μα δεν πιάνεσαι.

Τρέμω να δω, στα μάτια την αλήθεια,
δεν μ’ αγαπάς όπως παλιά,
για σένα η αγάπη έγινε συνήθεια,
τηλεφωνώ, ν’ ακούσω τη φωνή σου,
μα το τηλέφωνο κλειστό,
σαν την κλειστή, αυτή, την άδικη ψυχή σου,
ντροπή σου.

Μ’ έχεις τρελάνει, όμως δεν κάνει,
να μη μου λες ειλικρινά αυτό που αισθάνεσαι,
μ’ έχεις τρελάνει, μ’ έχεις πεθάνει,
κάνω τα πάντα να σε φτάσω, μα δεν πιάνεσαι.

Μ’ έχεις τρελάνει, όμως δεν κάνει,
να μη μου λες ειλικρινά αυτό που αισθάνεσαι,
μ’ έχεις τρελάνει, μ’ έχεις πεθάνει,
κάνω τα πάντα να σε φτάσω, μα δεν πιάνεσαι.

Μ’ έχεις τρελάνει, όμως δεν κάνει,
να μη μου λες ειλικρινά αυτό που αισθάνεσαι,
μ’ έχεις τρελάνει, μ’ έχεις πεθάνει,
κάνω τα πάντα να σε φτάσω, μα δεν πιάνεσαι.