Η Ελένη κατέβηκε στην Τροία,
σαν τον απάνεμο νου, που γαληνεύει,
σαν βέλος απαλό των οματιών,
σαν άνθος του έρωτα, που καρδιές πληγώνει.

Συννέφιασε το πρόσωπο κι ευθύς,
πίκρα γεμίσανε του γάμου τα τραπέζια,
ο τόπος δε χωράει,
η στέγη του Πριάμου δε χωράει,
της συμφοράς την ήβη, την Ερινύα, την πικρή.

Γέροντας λόγος από παλιά κρατεί,
ο πλούτος φουντώνει και σκάει.
Τον κόσμο γεμίζει παιδιά κι απόκληρος δε πεθαίνει,
μα είναι τυχερό, κάθε γενιά,
βλαστούς σημαδεμένους, να πετάει.

Στων σπίτια όλων των δικαίων,
η μοίρα μοιράζει ωραία παιδιά.