Μου λείπεις όποτε κοιμάμαι στο σαλόνι
κάτω απ’ το πάπλωμα που τρύπωνες κι εσύ.
Κάθε βραδιά που ξεφουσκώνει σαν μπαλόνι
στην τηλεόραση ανεβάζω τη φωνή.

Μου λείπεις όταν παίζουν οι ταινίες
και δε μου τρώει τα πατατάκια μου κανείς,
κι αναρωτιέμαι ακόμη έχεις αϋπνίες
ή βρήκες άλλη αγκαλιά να ξεχαστείς.

Τρίτη χαμένη, σημαδεμένη
από άλλες Τρίτες που δε θα ξανάρθουν πια.
Τρίτη χαμένη, καταραμένη,
κανείς δεν πέθανε από λίγη μοναξιά.

Μου λείπει τ’ άχτι σου για το σαράβαλό σου
που χάνει λάδια και ρετάρει στη στροφή,
να ’σαι η αγάπη μου και να ’μαι ο διάβολός σου
καθώς τρωγόμαστε στην παραλιακή.

Μες στα συντρίμμια της καταραμένης Τρίτης
κι ενώ παλεύω να χτυπήσω ένα σουξέ
μακάρι να ’ξερες πόσο φριχτά μου λείπεις,
όμως στα μάτια σου δε θα με ξαναδείς ποτέ.