Αχ, έχω έναν Θεό μες στην κοιλιά μου
που τον ταΐζω, και τον ποτίζω λέει να μ’ ορμηνεύει
κι αυτός με τρώει και με πίνει και θεριεύει.
Τρώει και πίνει τη σοδειά μου ο Θεός και θριαμβεύει.

Αχ, έχω έναν Θεό μες στην κοιλιά μου
που τον οπλίζω και του ζητάω λέει να με στηρίζει
κι αυτός με πάει κι όσο πάει με βυθίζει
και σ’ ένα εβραίικο παζάρι με πουλάει ο Θεός και μ’ αφανίζει.

Ω αλλελούγια!
Ω αλλελούγια!

Στεφάνια και φανφάρες και σημαίες και μεγάλες στολές,
πώς να πεθάνουμε το μάθαμε καλά απ’ των σχολειών τις αυλές
μα πώς να ζούμε ούτε κουβέντα, παραδομένοι έτσι άνευ όρων
στην βασιλεία των ουρανών και των εμπόρων.

Μα εγώ έχω και μια φλόγα μες στην κοιλιά μου
που με φωτίζει και μ’ αξιώνει και με ζεσταίνει
μέρα και νύχτα, μέρα νύχτα αναβοσβήνει ανασαίνει
και μου θυμίζει τη φωνή μου τούτη η φλόγα εδώ και με τρελαίνει.

Αχ, είναι ετούτη η φλόγα μες στην κοιλιά μου
που με φωτίζει, μ’ ελευθερώνει και με πηγαίνει,
ένας Θεός που ούτε μιλάει ούτε κρύβει αλλά σημαίνει
μια παντοδύναμη φωτιά που αναβοσβήνει με ρυθμό και μ’ ανασταίνει.