Μου μιλάς για εκείνους που χαθήκανε,
μου μιλάς για χώρες εχθρικές.
Σου μιλώ για δυο πουλιά που αγαπηθήκανε
κι εσύ πνίγεις μες στα στήθια σου βρισιές.

Μα εγώ είμαι ένας πολίτης, ο παγκόσμιος πολίτης
κι ένας τραγικός πλανήτης η πατρίδα μου.
Η Ελλάδα η γειτονιά μου, η Ευρώπη η πολιτεία
κι η Μεσόγειος μια πλατεία απ’ τα νιάτα μου.
Τρέχει ο νους μου σ’ άλλα μέρη που κανένας δεν τα ξέρει
και σε ήλιους που ποτέ τους δε φανήκανε.
Ψάχνω σ’ άλλους γαλαξίες νά ’βρω εκείνες τις αξίες
που δε θέλω να πιστέψω πως χαθήκανε.

Μου μιλάς για αγώνες και για τα άδικα,
για λαούς με σύνορα εχθρικά.
Σου μιλώ για τα λουλούδια που μεγάλωσαν,
μα τα καίει μες τα μάτια σου η φωτιά.

Μα εγώ είμαι ένας πολίτης, ο παγκόσμιος πολίτης
κι ένας τραγικός πλανήτης η πατρίδα μου.
Η Ελλάδα η γειτονιά μου, η Ευρώπη η πολιτεία
κι η Μεσόγειος μια πλατεία απ’ τα νιάτα μου.
Τρέχει ο νους μου σ’ άλλα μέρη που κανένας δεν τα ξέρει
και σε ήλιους που ποτέ τους δε φανήκανε.
Ψάχνω σ’ άλλους γαλαξίες νά ’βρω εκείνες τις αξίες
που δε θέλω να πιστέψω πως χαθήκανε.