Πες μου πόσες φορές σ’ έχω πληγώσει
Σαν μικρό παιδί τώρα σου ζητώ συγγνώμη
Ο κόσμος απλώνεται σαν γκρίζο εργοστάσιο
Έξω απ’ τη λίστα τους δείχνουμε χαμένοι

Χρόνο με το χρόνο είμαστε δεμένοι
Και ξέρω πού να πάω αν μ’ αγαπάς ακόμη
Σαν φωνές που ενώνονται ψηλά στ’ αστέρια
Έχουμε ένα κεφάλι και τέσσερα χέρια

Μια συχνότητα οδηγεί πάλι στα μικρόφωνα
Μια φιλία, μια οικογένεια έχει προτεραιότητα
Τώρα ξέρω πώς είναι ο κόσμος χωρίς εσένα
Σα μια μητρόπολη όπου όλα είναι χαμένα

Ύπνωση, τρισδιάστατη λύτρωση
Μια χούφτα πεθαμένοι ζητούν αποστείρωση
Όταν ο νέος κύκλος μειώσει την επέκταση
Να είσαι σίγουρος πως θα περάσουμε σε αντεπίθεση

Πάει κι αυτή η Κυριακή
Και η χαρά μας
Και η χαρά μας

Κάποιος από μας πιστεύει στη θέληση
Κάποιος πιστεύει πως θα βρει παρθενογένεση
Ένας φυλάει τον καρκίνο σαν Θεό
Σ’ αγάπησα στα όνειρά μου, γιατί μαζί σου δε ζω

Κι από φυγή σε φυγή, ζωή χωρίς δάκρυα
Έρχομαι ξωπίσω σου για να έχω μάτια
Για να κυλάμε μαζί στις ίδιες ρόδες
Εκεί που τα πάντα, είναι πάντοτε, παντού, πάντα

Εκεί που τα δέντρα πρέπει να μεγαλώσουμε
Κι όλα τα ζωα να σεβαστούμε, για να σώσουν
Τη μαύρη μας ψυχή, αυτή που χάθηκε, θα δέσω,
Συνείδηση, κάθε γενιάς μανιφέστο

Πάει κι αυτή η Κυριακή
Και η χαρά μας
Και η χαρά μας