Κανένας στον Όλυμπο δεν ξέχασε τον Ορφέα.
Στην πατρίδα του και στο μέρος οπού εχάθη υπήρχε ναός.
Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος ετοίμαζε την εκστρατεία του,
το ξόανο του Ορφέα ίδρωσε και δάκρυσε.
Οι ποιητές ερμήνευσαν το φαινόμενο σωστά,
τα κατορθώματα του Αλεξάνδρου θα `μεναν δίχως χρονογράφο.
Αυτή ήταν η τελευταία παρουσία του Ορφέα στην ιστορία.
Μετά ο προφήτης μουσικός μπήκε μέσα στο αίμα των Ελλήνων παντού.
Τον λάτρεψαν όπως αργότερα τον Χριστό,
τον δέχτηκαν σαν φάρμακο ή φαρμάκι αλλά ποτέ δεν κινήθηκε βράχος πλέον στον Όλυμπο.
Ακόμα και αν μια καταιγίδα κατεβάσει μια πέτρα μεγάλη,
από βραδύς ο Απόλλωνας την ξαναβάζει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε.