Μια καρδερίνα παρδαλή τον φλώρο μου κορτάρει
και πείσμα το βαλ’ η τρελή, κρυφά να μου τον πάρει.

Στο κλουβί του τριγυρίζει, το πουλί μου ξεμυαλίζει.

Τσίου, τσίου, η γαλιάντρα, θα μου τον πάρει η πονηρή,
μια κι ο φλώρος μου ψοφάει για το ξένο το κεχρί.

Τα σύρματα βάζω διπλά και το κλουβί αλλάζω,
μη μου το φάει το πουλί και θα το ξαναχάσω.

Από τούτα κι από ‘κείνα δε βαστιέται η καρδερίνα.

Τσίου, τσίου, η γαλιάντρα, θα μου τον πάρει η πονηρή,
μια κι ο φλώρος μου ψοφάει για το ξένο το κεχρί.

Από γυναίκας πονηριά ο φλώρος δε γλιτώνει
κι η καρδερίνα ένα πρωί μεσ’στο κλουβί τρυπώνει.

Πάει το πουλί μου, πάει, η γαλιάντρα θα το φάει.

Τσίου, τσίου, η γαλιάντρα, θα μου τον πάρει η πονηρή,
μια κι ο φλώρος μου ψοφάει για το ξένο το κεχρί.

Τσίου, τσίου, η γαλιάντρα, θα μου τον πάρει η πονηρή,
μια κι ο φλώρος μου ψοφάει για το ξένο το κεχρί.