Με τ’ άσπρο σου το πόδι στη θάλασσα πατάς.
Κόκκινο σαν το ρόδι τ’ αχίλι που φιλάς.

Με παίρνεις με ζαλίζεις σαν το γλυκό κρασί,
σα γέρνεις και μ’ αγγίζεις Απρίλη μου εσύ.
Ανήμερα τ’ Αγιάννη θ’ ανάψουμε φωτιές,
να γίνουν στο ντουμάνι στάχτ’ οι αναποδιές.

Τρελό το καλοκαίρι στ’ αχτένιστα μαλλιά.
Θα σου κρατώ το χέρι χρυσή πορτοκαλιά.

Με παίρνεις με ζαλίζεις σαν το γλυκό κρασί,
σα γέρνεις και μ’ αγγίζεις Απρίλη μου εσύ.
Ανήμερα τ’ Αγιάννη θ’ ανάψουμε φωτιές,
να γίνουν στο ντουμάνι στάχτ’ οι αναποδιές.

Στο άσπρο σου το χέρι η Πελοπόννησο.
Φλουρί το μεσημέρι Σκιάθο κι Αλόνησο.

Με παίρνεις με ζαλίζεις σαν το γλυκό κρασί,
σα γέρνεις και μ’ αγγίζεις Απρίλη μου εσύ.
Ανήμερα τ’ Αγιάννη θ’ ανάψουμε φωτιά,
ο κόσμος πυροφάνι και ’μεις αστροφεγγιά.