Για δες πώς γίνεται το όνειρο καπνός,
εγώ, που ήμουνα για σένα ουρανός,
τώρα δεν είμαι στην καρδιά σου πουθενά
και μ’ ένα βλέμμα μες τα μάτια, που πονά,
σε όσα πίστευα για μας βάζεις φωτιά...

Και με διώχνεις σαν τ’ αδέσποτο φιλί,
που αγάπη μόνο ζήτησε να βρει,
που ακόμα σ’ αγαπάει
κι όσο πάει κι όσο πάει
κι όσο πάει σ’ αγαπάει πιο πολύ…

Για δες πώς ντύνονται στα μαύρα οι χαρές,
εσύ, που μου ’λεγες « για πάντα » μέχρι χθες,
τώρα δε θες να’ μαι μαζί σου ούτε στιγμή
και μ’ έν’ « αντίο » που’ ναι μέσα μου καρφί,
βάζεις τελεία σε μια ολόκληρη ζωή...