Έχει ο καθένας μας πέρα απ’ το φθόνο
Έναν άνθρωπο για τον εαυτό του και μόνο
Άυλον άνθρωπο – που του απλώνει φυλλωσιά
Χωρίς να’ναι δένδρο ή ομπρέλα, μοναχά δροσιά

Τον κρατάει κρυφόν από τον κόσμο, αλλά
Ο ίδιος τις νύχτες τον αγγίζει απαλά
Κι ας είναι άυλος• όμως μεσουρανεί
Στα χαρούμενα όνειρα σε χρώμα ουρανί

Γιατί ο άυλος στ’όνειρο γίνεται υπαρκτός
Πιάνεις το σώμα του, τα στήθη, εκτός
Αν χάσεις ποτέ το αόρατο νήμα•
Θα μείνεις μόνος, με τα δάκρυα και τη ρίμα