Μια μέρα θα με θυμηθείς και θά ’ρθεις πάλι πίσω
μα θα ’ναι πια πολύ αργά ξανά να σε αγαπήσω.
Θα ’χω πετάξει τα κλειδιά, θα με θαμπώσει η αντηλιά
και δε θα σε γνωρίσω!

Όταν γυρίσεις, δε θα βρεις ούτε γωνιά να κοιμηθείς,
σ’ ένα παράθυρο θαμπό κι ένα τηλέφωνο νεκρό
θα σ’ έχω ξεχρεώσει.
Όταν γυρίσεις, η ντροπή θα σου ’χει πάρει τη φωνή,
μ’ έν’ άδειο βλέμμα θα κοιτάς, απ’ την καρδιά μου θα ζητάς
την άφεση να δώσει!

Θα ’χω αλλάξει σκηνικό, ζωή και παραστάσεις,
μπορεί μπροστά σου να με βρεις και να με προσπεράσεις.
Δε θα ’χει δρόμο φωτεινό, δε θα ’χει αίθριο καιρό
κοντά μου για να φτάσεις!