Είκοσι χρόνια μια ανασκόπηση
που γράφω για να νιώσω
Όσα δεν άγγιξα μικρός
Κι έτσι λίγο πριν τελειώσω
Τις στιγμές μου θα επουλώσω
Αν τα λάθη μου σκοτώσω
Μ’ αντάλλαγμα δυο στίχους
Μια ζωή θα ξεπληρώσω
Πόσο αλήθεια δε με νοιάζει
Το σενάριο πάντα αλλάζει
Μυαλό που δε σκουριάζει
Στη βροχή και το χαλάζι
Βλέπεις δε με επηρεάζει
Το πώς κυλάει ο χρόνος
Τις στιγμές που θα είμαι μόνος
Θα ‘ναι απέναντι μου ο φθόνος
Ένας πόνος δολοφόνος
Που δεν κράταγε πιστόλι
Να πνιγούν τα όνειρά τους
Στον καπνό, στην αλκοόλη
Ένα πέπλο μοναξιάς
σκεπάζει αυτή την πόλη
Έτσι μέσα σε μια νύχτα
Εναλλάσσονται οι ρόλοι
Όλοι νιώθουμε το ίδιο
Όμως άλλοι χαρακτήρες
Εαυτέ μου δεν εκτίμησες
Το μάθημα που πήρες
Παρέα μου δυο μπύρες
Το χαρτί κι ένα μολύβι
Αφήνει το συναίσθημα
Κρύβει τίποτα δεν κρύβει

20 χρόνια…
20 χρόνια μια ζωή
που δεν πρόλαβα να ζήσω
Ίσως έτσι…
Ίσως έτσι βρω τον τρόπο
να τα αφήσω όλα πίσω

Τώρα αναπολώ αυτές τις μέρες
Που ήταν όνειρα γεμάτες
Μα κάποτε κατάλαβα
Πως έτρεφα αυταπάτες
Με χίμαιρες εφήμερες
Που γίναν πιο ανήμερες
Πως ήσουν τόσο σίγουρος
Γι αυτά που δεν περίμενες
Ερώτηση που έκανα
συχνά στον εαυτό μου
Το μέλλον που σχεδίαζα
Δεν ήτανε δικό μου
Μια μίξη από πιέσεις
αμφιέσεις κι υποσχέσεις
Κανόνας απαράβατος
Δε δέχεται εξαιρέσεις
Κάποιοι ζούνε με ανέσεις
Και αμέτρητα λεφτά
Κι εγώ κλεισμένος
Σ’ εξήντα τετραγωνικά
Κανονικά δε θα ‘πρεπε
Ούτε καν να το σκεφτόμουν
Μ’ άρεσε τα βράδια
Που στις σκέψεις μου χανόμουν
Κι έπλαθα ιστορίες
Που κρατούσα μες το νου μου
Με έντονα στοιχεία
Από το χρώμα του ουρανού μου
Τα λόγια του παππού μου
Παντού με συνοδεύουν
Λίγοι μ’ αγαπάνε
Κι άλλοι τη χαρά μου κλέβουν

20 χρόνια…
20 χρόνια μια ζωή
που δεν πρόλαβα να ζήσω
Ίσως έτσι…
Ίσως έτσι βρω τον τρόπο
να τα αφήσω όλα πίσω

Θυμάμαι τον πατέρα μου
Στου πόνου το κρεβάτι
Να χάνει τις αισθήσεις του
Δεν ήταν αυταπάτη
Δεν έφταιξε σε κάτι
Δε διάλεξε άλλο δρόμο
Ταξίδεψε για δυο λεπτά
Εκεί στον άλλον κόσμο
Και λέω ευτυχώς
Που στην τελευταία πτήση
Δεν έκλεισε εισιτήριο
Και κατάφερε να ζήσει
Γιατί αν μ’ είχε αφήσει
Όλα θα ‘ταν ένα τίποτα
Σαν λόγια ανεκτίμητα
Που μένουν πάντα ανείπωτα
Κι αν βρέθηκα πολύ κοντά
Σ’ αυτό που λένε θλίψη
Είναι ο λόγος που ο εαυτός μου
Δε φοβήθηκε να κρύψει
Ένα τόσο απλό συναίσθημα
Κομμάτι να το κάνει
Αν θέλεις να ξεχάσεις
Το κρασί μόνο δε φτάνει
Θερίζει σαν δρεπάνι
Τη στιγμή που κάποιος χάνει
Τα πρόσωπα που αγάπησε
Και λόγια πίσω άφησε
Απότομα σταμάτησε
Ο ένας απ’ τους δείχτες
Προσωπική ανάκριση
Καθώς περνάνε οι νύχτες

20 χρόνια…
20 χρόνια μια ζωή
που δεν πρόλαβα να ζήσω
Ίσως έτσι…
Ίσως έτσι βρω τον τρόπο
να τα αφήσω όλα πίσω