Σαν το παιδάκι εκείνο από πολύ παλιά
που η πρώτη του η αγάπη του `σπασε την καρδιά
αυτά έγιναν όμως τόσο πολύ παλιά
το ίδιο δυνατά πονάει όμως ξανά.
Πονάω μέσα μου πραγματικά σκληρά
αυτή η αγάπη χάραξε βαθιά
και ξέρω για το χρόνο πως είναι ο γιατρός
καλός ή κακός, βασανιστικά αργός.

Δεν είσαι εδώ, δεν υπάρχεις πια μες στη ζωή μου
Δεν είσαι εδώ, τώρα η νύχτα μετράει την αντοχή μου

Δεν ξέρω αν θυμάσαι τώρα πια καλά
σ’ είχα ρωτήσει όμως από πολύ παλιά
στα βάθη των ονείρων μου εσύ τι ζητάς
κι αν την αδυναμία μου στα χέρια σου την κρατάς.
Φαίνεται τα πάντα τελικά εσύ κρατάς
την ομορφιά του κόσμου όλη εσύ τη φοράς
τη νύχτα σωπαίνεις, με μάγια όλα τα δένεις
την Άνοιξη μετάξι, όλα γύρω τα υφαίνεις,
κι όμως,

Δεν είσαι εδώ...