Η ζήλια σου αυτή μ’ έχει κουράσει
στα όριά μου πλέον έχω φτάσει,
η ζήλεια σου με κάνει κι αρρωσταίνω
κοντά σου κάθε μέρα αργοπεθαίνω,
αχ, αχ αργοπεθαίνω, αχ, αχ κι άλλο δε μένω.

Αν, αν με χάσεις τι θα κάνεις πες μου αν,
αν, αν σου φύγω τι θα κάνεις πες μου αν,
ποτέ σου δε μ’ αφήνεις για λίγο μόνο μου,
να βγω με ένα φίλο να πω τον πόνο μου,
σου λέω ότι θέλω κι εγώ το χρόνο μου.

Η ζήλια σου αυτή μ’ έχει κουράσει
στα όριά μου πλέον έχω φτάσει,
η ζήλεια σου με κάνει κι αρρωσταίνω
κοντά σου κάθε μέρα αργοπεθαίνω,
αχ, αχ αργοπεθαίνω, αχ, αχ κι άλλο δε μένω,
αχ, αχ αργοπεθαίνω, αχ, αχ κι άλλο δε μένω.

Αν, αν με χάσεις τι θα κάνεις πες μου αν,
αν, αν σου φύγω τι θα κάνεις πες μου αν,
ό, τι και να κάνω με υποπτεύεσαι,
με άγχος και με φόβο κυριεύεσαι,
πιέζομαι εγώ μα κι εσύ παιδεύεσαι.

Η ζήλια σου αυτή μ’ έχει κουράσει
στα όριά μου πλέον έχω φτάσει,
η ζήλεια σου με κάνει κι αρρωσταίνω
κοντά σου κάθε μέρα αργοπεθαίνω,
αχ, αχ αργοπεθαίνω, αχ, αχ κι άλλο δε μένω,
αχ, αχ αργοπεθαίνω, αχ, αχ κι άλλο δε μένω.