Πες μου ποιος είν’ ο πόνος σου, που κρυφαναστενάζεις,
και με παράπονο πικρό, τη θάλασσα κοιτάζεις;

Τι έχεις κι απ’ τα μάτια σου, το κλάμα δε σου λείπει;
Και τα βαπόρια’ πο’ ρχονται, κοιτάς με καρδιοχτύπι;

Μήπως αγάπησες κι εσύ, πουλί μου, σαν κι εμένα,
και σ’ άφησε η αγάπη σου και πάει μακριά στα ξένα;

Για της αγάπης τον καημό, αν τό’ ριξες στο κλάμα,
τότε πουλάκι μου χρυσό, έλα να κλαίμε αντάμα.