Κύριε Νόμπελ, κύριε Νόμπελ ...

Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος σπουδαίος,
κέρδισε, αγάπη μου, τιμές και πλούτη,
ανακάλυψε το κίτρινο μπαρούτι:
ο κύριος Νόμπελ.

Γέρος και τρανός εκεί στη Σουηδία,
ένιωσε για όλα τύψεις κι αηδία,
τα πλούτη του έδωσε και γίνανε βραβεία:
ο κύριος Νόμπελ.

Κύριε Νόμπελ, λυπάμαι, λυπάμαι,
κάθε χρόνο θυμάμαι, θυμάμαι.
Κάθε χρόνο μες στ’ άσπρα η Στοκχόλμη
απ’ τον κόσμο ζητάει συγγνώμη
για τον κύριο Νόμπελ.

Κύριε Νόμπελ, λυπάμαι, λυπάμαι,
κάθε χρόνο θυμάμαι, θυμάμαι.
Κύριε Νόμπελ, μες στ’ άσπρα η Στοκχόλμη
κάθε χρόνο συγγνώμη απ’ τον κόσμο ζητά.

Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος σπουδαίος.
Τώρα αν πας, αγάπη μου, στη Σουηδία,
είν’ έν’ άγαλμα που κλαίει σε μια πλατεία:
ο κύριος Νόμπελ.

Κύριε Νόμπελ, λυπάμαι, λυπάμαι,
κάθε χρόνο θυμάμαι, θυμάμαι.
Κάθε χρόνο μες στ’ άσπρα η Στοκχόλμη
απ’ τον κόσμο ζητάει συγγνώμη
για τον κύριο Νόμπελ.

Κύριε Νόμπελ, λυπάμαι, λυπάμαι,
κάθε χρόνο θυμάμαι, θυμάμαι.
Κύριε Νόμπελ, μες στ’ άσπρα η Στοκχόλμη
κάθε χρόνο συγγνώμη απ’ τον κόσμο ζητά.