Σε λίγο τα πρόσωπα που έκλεψαν φως
θα μοιάσουν της θλίψης αέναος χορός
κι εμείς σιωπηλά θα ζητάμε συγγνώμη
απ’ τον ήλιο που φεύγει χωρίς να νυχτώνει.

Σε λίγο η πίκρα θα σκίσει τα χείλη
θα γίνουμε εχθροί οι καλύτεροι φίλοι
κι εμείς σκυθρωπά θα απαγγέλλουμε στίχους
μιας άθλιας γενιάς, ενός άοσμου πλήθους.

Σε λίγο θ’ αδειάσει κι αυτό το μπουκάλι
θα ψάξει στις τσέπες να βρει λίγη ζάλη
κι εμείς θα κλοτσάμε σκυλιά μες στους δρόμους
ψευτοπροφήτες που ανήκουμε στους υπονόμους.

Σε λίγο θα σκάψουν στο σπίτι από κάτω
θα βρούνε τις μνήμες μας κι έναν όμορφο γάτο,
το πρώτο βιβλίο, τον πρώτο εφιάλτη
μια κούπα με τσάι και λίγο αχάτη.

Σε λίγο τα μάτια θ’ ανοίξουν το στόμα
να βγούνε οι λέξεις απ’ το άψυχο σώμα
Θα δούμε με πόνο τις μνήμες να σέρνουν
και άσχημα νέα οι σκόνες να φέρνουν.

Μ’ ένα άδειο ποτήρι στο χέρι θα μένουν
αυτοί που να ζούνε μονάχα υπομένουν.