Πέρασαν τα χρόνια μας μακριά
κι έγιναν απρόσωπες οι λέξεις,
στις αυλές που παίζαμε παιδιά
ίσως να’ ναι μόνο ο Αλέξης.

Φίλε είχα χρόνια να σε δω
κι ήρθες ένα απόγευμα για λίγο,
μου’ πες τώρα έμαθα να ζω
και δε θέλω πια να ξαναφύγω.

Έχω ερωτευτεί μου είχες πει
μ’ έχει σαγηνέψει η ομορφιά της,
τα’ χω ξαναβρεί με τη ζωή
μέσα απ’ την αγάπη τη δικιά της.

Ξύπνησα εκείνο το πρωί
κι έβαλα το ράδιο να παίζει,
κάποιος είχε φύγει την αυγή
είπαν πως τον έλεγαν Αλέξη.

Φίλε μου σου γράφω γεια χαρά
σ’ ένα γράμμα που δε θα το λάβεις,
έφυγες μια νύχτα ξαφνικά
λίγο πριν το όνειρο προλάβεις.

Έχω ερωτευτεί μου είχες πει
μ’ έχει σαγηνέψει η ομορφιά της,
τα’ χω ξαναβρεί με τη ζωή
μέσα απ’ την αγάπη τη δικιά της.

Φίλε μου Αλέξη γεια χαρά
χάρηκα που τα’ παμε για λίγο,
χάρηκα που έφυγες καλά
σε μια εποχή χωρίς αντίο.

Φίλε μου Αλέξη γεια χαρά
χάρηκα που τα’ παμε για λίγο,
χάρηκα που έφυγες καλά
σε μια εποχή χωρίς αντίο.