Πού να στείλω τα κρυφά μου σ’ αγαπώ
σε δυο τοίχους, μοναξιά μου, τι να πω,
πού να στείλω ένα γράμμα να μιλήσω για το δράμα
της ζωής μου που κυλά χωρίς σκοπό,
πού να στείλω της ψυχής μου τα κλειδιά
που δεν ξέρω κάποιον να με αγαπά,
πού να στείλω ένα δάκρυ ώρα τέσσερις και κάτι
που με πνίγει το κενό κι η παγωνιά.

Ποιος, ποιος μπορεί να με νιώσει
και να με λυτρώσει αχ, ποιος,
ποιος αντέχει να δώσει
χωρίς να πληγώσει αχ, ποιος,
ποιος στο τέλος του κόσμου
θα γίνει δικός μου Θεός.

Πού να στείλω δύο λόγια με ψυχή,
πού να στείλω ένα κλάμα σαν βροχή,
μ’ ένα τέτοιο πεπρωμένο από ποιον να περιμένω
να με βγάλει από αυτήν τη φυλακή,
πού να στείλω, πού να στείλω τα φιλιά
που γυρεύουν μεθυσμένα μια αγκαλιά,
πού να στείλω ένα βλέμμα να μιλάει για το ψέμα
που `χει βάλει στην καρδιά μου πυρκαγιά.

Ποιος, ποιος μπορεί να με νιώσει
και να με λυτρώσει αχ, ποιος,
ποιος αντέχει να δώσει
χωρίς να πληγώσει αχ, ποιος,
ποιος στο τέλος του κόσμου
θα γίνει δικός μου Θεός.