Δεν ξέρω ο δρόμος πού θα βγάλει
κι αν θέλω να ’μαι μακριά σου
σε λίγο κάπου ξημερώνει
κρατάς το φως στην αγκαλιά σου.

Νιώθω το πείσμα μου να χάνει
και πια μετρώ τα βήματά μου
ό, τι μπορούσα το έχω κάνει
θα ’πρεπε να ’σαι εδώ κοντά μου.

Δεν ξέρω ακόμα τι είναι αυτό
που έχει μέσα μου πια μείνει
αν είναι το «όχι» που πονά
ή αυτό το «ναι» που ακόμα σβήνει
Δεν ξέρω ακόμα τι είναι αυτό
που θέλει μέσα μου να ζήσει
είναι η φωτιά που ακόμα αντέχει
ή αυτή η πληγή που έχει ανοίξει.

Της λογικής μου το ταξίδι
μ’ άφησε πίσω να διστάζω
κι όσο πιο μέσα μου κοιτάζω
στα ίδια δύσκολα με κλείνει.

Κι αυτό το πείσμα μου που χάνει
κλειδώνει την ψυχή μου απ’ έξω
ό, τι μπορούσα το έχω κάνει
δεν ξέρω πια τι να πιστέψω.