Ξεκλειδώνω την Καισαριανή
από τη φυλακή του ονείρου μου
που παιδί έβλεπα στον ξύπνιο μου.

Τ’ όνειρο ήταν η ίδια η ζωή
που `μοιαζε τρίκυκλο σαράβαλο
τίγκα από του κόσμου το άδικο.

Άνθιζαν σκονισμένες νεραντζιές
άνθιζαν Ραιδεστός, Κλαζομενές
στα πεζοδρόμια με τη λασπουριά
και στου σιδηρουργείου τη σκουριά.

Κι όταν παίζαν μπάλα τα παιδιά
γιόρταζαν τα δρομάκια τα στενά
κι οι πατρίδες που κλείστηκαν σ’ αυτά.

Πέτρινα σκαλιά, μικρές αυλές
γιασεμιά, γλάστρες μ’ αρμπαρόριζα
σκηνικά "Φίνος Φιλμ" τα νόμιζα.

Υπό διάλυσιν ο καφενές
άνοιγε μια αόρατη αγκαλιά
να χωρέσει σ’ αυτήν την προσφυγιά.

Τις λιακάδες οι γέροι κι οι γριές
βγάζαν έξω καρέκλες ψαθωτές
κι ήτανε η σιωπή τους μαχαιριά
μέσα στης γειτονιάς τα σωθικά.

Μα για κάποιο βλέμμα παιδικό
κουταλάκι βανίλια στο νερό
έμοιαζε η Καισαριανή θαρρώ.