Απόψε η ψυχή μου είναι βαρειά, βαρειά,
κανείς δε θα μπορέσει να με νιώσει,
σαν πνίγομαι σε πέλαγα βαθειά, βαθειά,
ένα φιλί γυρεύω να με σώσει.

Στάζουν μαλάματα, στάζουν μαλάματα
κι απ’ την οθόνη σβήνουν τα γράμματα.

Απόψε το κορμί μου είναι στεγνό, στεγνό,
ούτε ένα χάδι δεν το `χουνε κεράσει,
σαν το σκαρί κρεμιέται απ’ το βυθό, βυθό
και το ναυάγιό του τώρα θα γιορτάσει.

Στάζουν μαλάματα, στάζουν μαλάματα
κι απ’ την οθόνη σβήνουν τα γράμματα.

Απόψε τ’ όνειρό μου είναι θολό, θολό,
στον ουρανό θα σβήσει έν’ αστέρι,
κι αν φύγω τώρα χωρίς ν’ αναστηθώ, αναστηθώ,
θα σε θυμάμαι κάποιο ατέλειωτο νυχτέρι.

Στάζουν μαλάματα, στάζουν μαλάματα
κι απ’ την οθόνη σβήνουν τα γράμματα.