Κρυφά στα φυλλοκάρδια μου ο πόνος σου με δέρνει,
γι’ αυτό και το παράπονο, τη νιότη μου μαραίνει.

Κανείς, αρχοντοπούλα μου, δεν ξέρει τον καημό μου,
πως μ’ έκαψες, με μάρανες, μου πήρες το μυαλό μου!

Κρυφά τις νύχτες μ’ έπαιρνες και μες στην αγκαλιά σου
με τρέλανες και μ’ άφησες, που να καεί η καρδιά σου!

Και τώρα, αρχοντοπούλα μου, για πες μου τι να κάνω,
μπορείς να γειανεις την πληγή ή θέλεις να πεθάνω;