Πώς με βρίσκεις κάτι βράδια που σε θέλω
και μαζί σου ξημερώνω κι ανατέλλω,
πώς τις νύχτες, τη φωνή την κάνεις χάδι
στου σπιτιού μου το τετράγωνο σκοτάδι.

Κι οι μικρές αναπνοές σου
πυρκαγιές στο πρόσωπό μου,
το λαχάνιασμα του κόσμου στο κορμί σου,
τα μαλλιά σου τυλιγμένα
στη γροθιά μου, στον καρπό μου,
έτσι θέλω να πεθαίνω παραβγαίνοντας μαζί σου.

Πώς ανάβεις τους καημούς στον αναπτήρα,
κι ανατρέπεις την απόφαση που πήρα,
πώς κυλάς από τα όρια του κόσμου
σα σκιά, σαν μαχαιριά, σαν άνθρωπός μου.

Κι οι μικρές αναπνοές σου
πυρκαγιές στο πρόσωπό μου,
το λαχάνιασμα του κόσμου στο κορμί σου,
τα μαλλιά σου τυλιγμένα
στη γροθιά μου, στον καρπό μου,
έτσι θέλω να πεθαίνω παραβγαίνοντας μαζί σου.