Μ’ ακούς καλά;
Γιατί αισθάνομαι στον τοίχο πως μιλάω
να’ χεις τα μάτια σου ανοιχτά σαν προχωράς
γιατί δε θα’ μαι πάντα εδώ να σε κρατάω.

Θα δεις πολλούς
που θα σου τάζουνε λαγούς με πετραχήλια
και για αντάλλαγμα θα θέλουν το τομάρι σου
δώρο ζωής να ζεις μες στην ξεφτίλα.

Μ’ ακούς καλά;
Δεν προσπαθώ να σου το παίξω ιδιοφυΐα
μα είχα τα μάτια μου ανοιχτά σαν προχωρούσα
και μ’ όσα έβλεπα μ’ έπιανε αηδία.

Είδα πολλούς
φίλους, εχθρούς μέσα στο ίδιο το καζάνι
κι οι συγγενείς να καθορίζουν τα όνειρά μου
με τρων σαν βόδια και πάλι να μην τους φτάνει.

Μ’ ακούς καλά;
Έξω χαράζει και οι λέξεις μου τελειώνουν
με τα παιχνίδια σου κοιμάσαι αγκαλιά
και γύρω δαίμονες και άγγελοι μαλώνουν.

Κράτα γερά
κι αν δεις, αγόρι μου, πως είμαι σαν τους άλλους
πάρε πιστόλι και τίναξέ μου τα μυαλά
μάλλον δε σου έπρεπε να ζεις με τους μεγάλους.