Ίσως τώρα να ξυπνάς, να κοιτάς από το τζάμι,
ή τα χείλη ν’ ακουμπάς στου καφέ σου το φλυτζάνι
ίσως τώρα να γελάς, το τσιγάρο σου να σβήνεις,
ή να σιγοτραγουδάς, το παράθυρο να κλείνεις.

Οι ζωές μας χωριστές, κι άπονη αυτή η πόλη
με αόρατες κλωστές μας χωρίζει, μας ενώνει,
οι ζωές μας χωριστές μα θ’ ανοίξουνε οι δρόμοι,
τ’ αδιέξοδα του χτες θα ’ ναι του αύριο λεωφόροι,
λεωφόροι.

Ίσως άλλον να φιλάς, άλλη τώρα μ’ αγκαλιάζει,
η ζωή φέρνει πολλά και τα σίγουρα τ’ αλλάζει,
το καλοκαιράκι αργεί, αν σε φέρει πιο κοντά μου,
το χειμώνα, δεν μπορεί, θα ξυπνάς στην αγκαλιά μου.

Οι ζωές μας χωριστές, κι άπονη αυτή η πόλη
με αόρατες κλωστές μας χωρίζει, μας ενώνει,
οι ζωές μας χωριστές μα θ’ ανοίξουνε οι δρόμοι,
τ’ αδιέξοδα του χτες θα ’ ναι του αύριο λεωφόροι,
λεωφόροι.

Λεωφόροι.