Απ’ όλη την υδρόγειο
σε μια άκρη στη Μεσόγειο
με γέννησε η μοίρα,
απ’ της Ηλέκτρας τον καημό,
της Αντιγόνης το μαστό,
το πρώτο γάλα πήρα,

Πέρασαν φεγγάρια, μέρες,
Πάσχα, Καθαροδευτέρες,
σε πικρά αυλάκια μπήκα,
έγιν’ η αρχαία μου προίκα
Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών
στο πυρ η γνώση των σοφών
μέρες χωρίς σημάδια,
μαρμαρωμένα βράδια.

Μετά ζωή σε ξέχασα
δεν σ’ είχα κι όμως σ’ έχασα
οι αγάπες και τα όνειρά μου αδέσποτα,
νυν απολύεις τον δούλο σου δέσποτα,
νυν απολύεις τον δούλο σου δέσποτα.

Σε μια άκρη στα Βαλκάνια,
στ’ Αργίτικα παράλια
με δίδαξε η μοίρα,
απ’ της Ελένης το φιλί
κι από της Μήδειας την οργή
του πόνου την αρμύρα.

Ώσπου δίψασε η αγάπη,
χάθηκε της γης τ’ αλάτι
κι εγώ σαν τον απόκληρο
με άδειο κρασοπότηρο,
βαθειά πληγή, βαθειά κραυγή,
κι η αγκαλιά μου ορφανή,
αφέθηκα στο κύμα
Θεέ μου, παίρνω το κρίμα.

Μετά ζωή σε ξέχασα
δεν σ’ είχα κι όμως σ’ έχασα
οι αγάπες και τα όνειρά μου αδέσποτα,
νυν απολύεις τον δούλο σου δέσποτα,
νυν απολύεις τον δούλο σου δέσποτα,
νυν απολύεις τον δούλο σου δέσποτα,
νυν απολύεις τον δούλο σου δέσποτα.