Μόνη μου στέκω επάνω στο δρομάκι
κάτω στην πόλη πια δεν περπατάει ψυχή
αντίο αντίο Αγάπη
φεύγω γι’ άλλους τόπους
γεια σου ζωή παλιά μου
Αγάπη ωραία.

Αυτή που κυβερνάει είναι η μοίρα
κι εσένα που ήθελα ποτέ δεν πήρα
κι ας πάλεψα σκληρά και κόντρα σε όλα
δεν κέρδισα ένα "ναι" κι ένα σου "έλα"
τώρα θ’ αφήσω πόδια να με πάτε
τώρα θ’ αφήσω χέρια να με πάρτε.

Εγώ δεν έχω πια κανένα δρόμο
κι ούτε να κλάψω σε κανέναν ώμο,
όμως δε σας ζητώ καμιά συμπόνια
κρατώ σαν προίκα τα χαμένα χρόνια
πολύτιμα χαμένα δάκρυά μου
πανάκριβα χαμένα όνειρά μου.

Τώρα θα είστε πια μόνο δικά μου
πετράδια ακριβά μοναδικά μου
τώρα πια σε κανέναν δε θ’ ανοίξω
το παιδικό δωμάτιο μου δε θα δείξω
κάποτε μ’ ενοχλούσε αυτή η σκέψη
τώρα μονάχα αυτή μπορεί ν’ αντέξει.

Πώς κάθε μέρα για όλους μας εντέλει
ίδια χαρούμενος ο ήλιος ανατέλλει
για όσους μας μπορούν να σηκωθούνε
ξανά στα δυο τους πόδια να τον δούνε
και τώρα να, προβάλλει η Αυγή μου
στο ίδιο αυτό δρομάκι της φυγής μου.

Μόνη μου στέκω επάνω στο δρομάκι
κάτω στην πόλη πια δεν περπατάει ψυχή
αντίο αντίο Αγάπη
φεύγω γι’ άλλους τόπους
γεια σου ζωή παλιά μου
Αγάπη ωραία
αντίο αντίο Αγάπη
πάω γι’ άλλους τόπους
πετάω τη βαλίτσα
και φεύγω μόνη.