Μ’ έφεραν σπίτι το πρωί τα βήματα μου
κι ήτανε άδειο όπως ήταν κι η καρδιά μου.
Ποτέ δεν πίστεψα εκείνο σου το γράμμα,
ποτέ δεν πίστεψα μα έλιωσα στο κλάμα.
Τώρα γιατί τηλεφωνείς και με ταράζεις
και την καρδιά μου έτσι απλά την κομματιάζεις.’
Ώς και τα λόγια της συγγνώμης σου πληγώνουν
δικαιολογίες της στιγμής που με σκοτώνουν..

Άσ’ το μην το κάνεις πιο δύσκολο
της καρδιάς μου, της καρδιάς μου το δράμα..
Άσ’ το μην το κάνεις πιο δύσκολο
έχω λιώσει σου λέω στο κλάμα
έχω λιώσει σου λέω στο κλάμα
Άσ’ το σου λέω..

Όλα εδώ μέσα μου θυμίζουνε εσένα
κι εγώ τα βλέπω με τα μάτια βουρκωμένα.
Συνωμοτούνε με εσένα που `χεις φύγει
και μ’ ένα γράμμα που στο πάτωμα έχει μείνει.
Τώρα τι πήρες να μου πεις και να μου τάξεις
αφού το δράμα που περνάω δε θ’ αλλάξεις.
Δεν έχω δύναμη ούτε καν να σου μιλήσω
έχει τελειώσει η ζωή μου πριν να ζήσω..

Άσ’ το μην το κάνεις πιο δύσκολο
της καρδιάς μου, της καρδιάς μου το δράμα..
Άσ’ το μην το κάνεις πιο δύσκολο
έχω λιώσει σου λέω στο κλάμα
έχω λιώσει σου λέω στο κλάμα
Άσ’ το σου λεω.