Η μόνη μου παρηγοριά
τα πεύκα της Πεντέλης,
ειν’ ο γιατρός που με κοιτά -αμάν, αμάν,
μάνα μου μη σε μέλλει

Μάνα μου, βήχας μ’ έπιασε,
αίμα βγάζει το στόμα,
πότε, Θεέ, το σώμα μου -αμάν, αμάν,
θ’ αναπαυτεί στο χώμα

Γιατί γινάτι το 'βαλες
φύση να με πεθάνεις,
τη δύστυχη μανούλα μου -αμάν, αμάν,
σκύλα, να την πικράνεις

Μάνα μου, μην πικραίνεσαι,
τώρα αποφάσισε το
και μια φορά το μνήμα μου -αμάν, αμάν,
έλα και δρόσισε το