Μες στης νύχτας τα σκοτάδια
μες στου μαύρου τη σιωπή
η αλήθεια φτερουγίζει
μα το φως δε θ’ αντικρίσει.

Μες στης νύχτας τα σκοτάδια
εκεί που μένουν οι σκιές
το Φεγγάρι θα δακρύσει
και το δάκρυ του θα απλώσει ενοχές.

Πριν προλάβει να τρυπώσει
στων ανθρώπων τις ψυχές
ένας κεραυνός θερίζει
και την ησυχία σχίζει.

Τα φτερά της τσακισμένα
προσπαθεί να σηκωθεί
μα σε ένα κόκκινο σεντόνι
η ανάσα της για πάντα θα πνιγεί.

ΡΕ:
Ελπίζω άρα υπάρχω... Φωνάζω άρα ζω...
Δεν πολεμώ με ερινύες τα βράδια.
Δε θα σωπάσω ούτε λεπτό
και δεκαεφτά αν μ’ αφήσεις σημάδια.

Ένα γιατί πιστεύω.
Δύο γιατί γνωρίζω.
Τρία για το δικαίωμα να μιλάω.
Τέσσερα απ τους εχθρούς μας.
Ένα από τους δήθεν φίλους.
Έξι απ’ όσους ψεύτικα μου είπαν σ’ αγαπάω.
Εφτά από τους σωτήρες.
Οχτώ από τους μνηστήρες.
Εννιά και δέκα από κλώνους προικοθήρες.
Έντεκα από ρουφιάνους.
Δώδεκα από άρχοντες ζητιάνους.
Και δύο από δειλούς και βολεμένους τσαρλατάνους.
Κι ακόμα τρεις που θα σκοτώσουν το κορμί μου...
Μα θ’ αγιάσουν την ψυχή μου.

Δε θα σωπάσω... Και θα φωνάζω!