Από μικρός είχα το πρόβλημα αυτό να με βαραίνει,
να με τραβάει απ’ το γιακά και να με σέρνει,
κι αιτία στο σπίτι μου, που μού ’λεγαν για πλάκα
ρε τον μαλάκα.

Κι ενώ δεν είχα λίγο χρόνο διορία να το χωνέψω
Πήγα σχολείο κι όταν έβγαινα να παίξω
Οι φίλοι μου έλεγαν και μού ’λιωναν τη σάρκα
"Ρε τον μαλάκα".

Καθώς πλησίαζα στο τέλος του σχολείου και με ρωτούσαν,
τι θ’ απογίνω, "μουσικός" τους απαντούσα,
"Ρε άνοιξε καλύτερα σουβλατζίδικο με θράκα,
παλιομαλάκα".

Κι ύστερα αρχίσανε οι πρώτες μου επαφές με τ’ άλλο φύλλο,
που καταλήγαν να με βλέπουνε σαν φίλο,
κι όλες κατέληγαν στην classical ατάκα,
"Ρε έναν μαλάκα".

Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ πάντοτε ακούω αυτήν τη λέξη,
λες και στο κάρμα μου ασκεί ουράνια έλξη,
κι αισθάνομαι σαν το ποντίκι μες τη φάκα,
σαν τον μαλάκα.

Γι’ αυτό θ’ αφήσω τη ζωούλα μου να πάω να μονάσω,
νά ’μαι σεβάσμιος κάτω απ’ το μαύρο μου το ράσο,
μα θα με λεν θαρρώ σαν από εγκόσμια τράκα
παπά Μαλάκα.