Οι αναμνήσεις μέσα στα χρόνια ταξιδεύουνε
μαζί κουβαλάνε αυτά που χάνονται και φεύγουνε
και έρχονται, μόνο για λίγο στο μυαλό μου
και εγώ ανεβαίνω πάνω τους και ψάχνω τον εαυτό μου

Ψάχνω να βρω τι ήταν αυτό που με βοηθούσε
και τα άσχημα του κόσμου μακριά μου τα κρατούσε
καρδιά μου που ‘σαι; σε αναζητώ μες τα συντρίμμια
ανάμεσα σε οράματα και όνειρα ψοφίμια

Που είναι οι φίλοι μου, αυτοί που με αγαπούσανε
και όλοι μαζί στα χέρια μας αυτή τη γη κρατούσαμε
και ζούσαμε, με πάθος μόνο για το σήμερα
μα τώρα ζητιανεύουμε για ότι μας δώσουν ύστερα
δεν ήξερα, πως όταν μεγαλώνουμε
με όλη μας τη δύναμη το μέσα μας σκοτώνουμε
και αγχώνομαι, γιατί δεν ξέρω πια που πάω
ήμουνα κάποτε παιδί μα το ξεχνάω

'Ημουνα κάποτε παιδί, δεν ήξερα πολλά
ήξερα όμως και τραγουδούσα, αυτά που αγαπούσα
μ’ ένα ξύλινο σπαθί, γινόμουν πειρατής
μέσα στους φόβους μου γελούσα, γελούσα

Νωχελικά στα παλιά μου τα στέκια
εκεί που άφησα πίσω μου μια παρέα μ’ αδέρφια
εκεί που άφησα… ένα κομμάτι δικό μου
η μαγκιά μου, το θάρρος μου και τον εγωισμό μου
εγώ όμως για το καλό μου τα έπνιξα όλα στη λήθη
και αγοράζουν την ψυχή μου άσχετοι και ηλίθιοι
αργοπεθαίνουν οι στίχοι, που μου κλείνανε τραύματα
και έχω χάσει τις κασέτες που μιλούσανε για θαύματα
τα πιο όμορφα πράγματα, στα δυο μου τα μάτια
τα ‘χα κλείσει καλά, μα τώρα φεύγουνε σαν δάκρυα
της ζωής μονοπάτια, με τη τσέπη μου άδεια
τα περπατούσα αγέρωχος, ψάχνοντας για παλάτια

Σε τετράδια κρεβάτια, το κορμί μου ξαπλώστε
και είχα πάντα για γιατρικό, τη φαντασία του αναρρώστε
να …. Με χτυπάει σαν μπόρα
μακάρι να ‘μουνα παιδί αυτή την ώρα