Σε είδα μεσ’ το πάρκο
στο κρύο του χειμώνα
χαιρόσουνα τον ήλιο
κάτω από κάτι δέντρα
κοιτούσες τους ανθρώπους
το πρόσωπο σου λάμπει ξανά
φωτιά μέχρι εκεί πάνω
τα σύννεφα έχει κάψει
κοιτούσες τους ανθρώπους
ξαπλώναν στα γρασίδια
πολύχρωμες κουβέρτες στοκ
και κέικ από μήλα
μιλούσαν για την τέχνη
μα εσύ χρόνια γυμνός περπατάς
το δρόμο τον τραχύ
πέσανε τα πόδια σου μα πώς,
πώς να σταματήσεις να σου πω
αυτόν να αγαπάς;

Πιο ’κει σ’ ένα παγκάκι
δυο γέροι συζητάνε
ταΐζουνε τις πάπιες
σταυρόλεξα κοιτάνε
μιλάνε για τον Άρη
μα αυτός, πέρασαν χρόνια
που ’χει χάσει το κόκκινο του φως
ήρθε ένα κύμα ζεστό
έπεσε ο καφές σου
πάνω στο κρεβάτι
τον άφησε νεκρό

Μπροστά από μια βιτρίνα
σε κοίταζα στεκόσουν
περνούσε μια κυρία, ξανθιά
μα εσύ άλλα σκεφτόσουν
το ροζ καθρέφτισμα της
τα κόκκινα της χείλη
τα μαύρα της γυαλιά…
πίσω απ’ αυτά, στρας
στέλνουνε φλόγες
μεθούσε τ’ άρωμα της
μα ούτε καν την είδες εσύ
σφυρίζαν τροχονόμοι
και στέκανε κουφοί οι οδηγοί

Σε βρήκα να κοιμάσαι
σε μια μικρή πλατεία
σκόνταψε ένας νάνος κουτσός
κι έκανε φασαρία
μα εσύ χαμογελούσες, σκυφτός
έλεγες πες μου άνθρωπε μου
πώς να σε δω;
έβγαλες τη σκούφια σου
κι’ εγώ ήθελα να ανοίξει η γη
και να χαθώ, πώς, πώς;

Θα ’ρθει η αστυνομία
μοντέρνα πολιτεία
το ροζ καθρέφτισμα της
στα ρέϊμπαν γυαλιά της
θα αρχίσουν να ρωτάνε
ποιος είσαι, τι ζητάς;
πες μας τι ξέρεις
κακώς και δε μιλάς
φαίνεσαι ύποπτος γι’ αυτό…
μα εσύ τους σταματάς
και λες, τι γίνεται τρελέ μου;