Πες μου τώρα που μεγάλωσες ποιος πήρε τη σειρά σου και που
πήγε η αγάπη σου και όλα τα όνειρά σου και που
είναι η αγκαλιά που με κρατούσες τώρα πια θα με
κοιτούσες σαν να ήμουν παραμύθι από τη χώρα των
θαυμάτων των ονείρων μια κινέζικη γκραβούρα που
ξανά θα ζωντανεύει όταν γεμάτο τα φεγγάρι θα μας
πάρει εφιάλτης μιας απάτης της απόλυτης
αγάπης μιας εικόνας μαγικής ξανά μάνα κι απ’ την
αρχή σου το ‘χα πει πως ό,τι φέρνει ευτυχία
κουβαλάει δυστυχία που σε πίνει νύχτα μέρα
σ’ αγκαλιάζει το σκοτάδι σκαρφαλώνεις στο ταβάνι
κι ονειρεύεσαι πως είσαι ένα χρυσόψαρο με μνήμη
αστροναύτη νοσταλγούσες το ταξίδι στη σελήνη την
αστρόσκονη που σου ‘βαφε τα χείλη κι ονειρεύεσαι τα
φώτα να σε δείχνουν όπως πρώτα κι ονειρεύεσαι τα
φώτα να σε δείχνουν όπως πρώτα κι εγώ πάλι ξέρεις
θέλω να γεμίσω ένα στάδιο με σκύλους λυσσασμένους
που θα τρώνε την ψυχή μου ενώ θα παίζω τις
σολιές μου μαργαρίτες να μαδάω με γαμάς κι σ’ αγαπάω
κ’ ίσως να’ χω πιάσει πάτο μα έχει πάντοτε πιο
κάτω μήπως θέλεις να σε σπρώξω για να δεις πως είναι
όταν πέφτεις πάνω από την άβυσσο που κρύβει μέσα του
ο καθρέφτης με ρωτούσε ψεύτης με χτυπούσες πάντα
φταίχτης και οι ανάγκες μου γλιστρούσαν απ’ τα χέρια σου που
μου ‘δειχναν τη tucy με διαμάντια μες’ τον ουρανό με
χάδια να με ψήνει να τη σώσω τη ζωή μου να της
δώσω να φυσήξω στα πνευμόνια της σαπίλα και
αηδία για τα βράδια που σου ζήταγα να μου κρατάς το
χέρι κι εσύ μ’ έλεγες αστέρι της ζωής σου
καλοκαίρι με φοβήθηκε ο φόβος τώρα με μισεί και ο
πόνος αλλά τι κι αν περιμένω να ξανάρθεις φως μου
σκέψου πως μια μέρα όλα αυτά μπορεί να βγουν αληθινά.
Μες τον ουρανό, με χάδια κράτα με