Αρχή καλόηχη, ψυχής ξεχείλισμα,
κάπως κοινότοπο, λάθος αρχίνισμα,
οργή αρρωστιάρικη, βαρυθυμιά και σιχασιά
να τα ξανά απ’ τα ίδια μέρη περασιά.
Λέξεις απαίδευτες, κούφιες, υπάκουες χάρες,
αμέτρητα παράπονα, θύμισες κληρονομιάρες.
Να στρέψω θέλω τη ματιά μου απ’ τα χτικιά,
στα μικρά σινιάλα πάνω στη συννεφοσκιά.
Συντρόφεψέ με δουλευτή, μας συγγενέψαν οι γκρεμοί
για μας υφαίναν φήμες οι κατοπινοί
και στήσαν δόκανο προσκαίρι το υφαντό
μήπως πλανέψει του μόχθου το διαβάτικο.
Κάτι βουβό και φθονερό σταλάζει εδώ,
σιωπηλό, θαρρετό κι ύπουλα καρτερικό·
στέκουν τριγύρω πετρωμένοι ονειρευτές
και στο κατώφλι του μελλούμενου καιρού οι χαλαστές
ξερνάνε χτες, και το κακό που μας γυρεύει
ξανά παντού θ’ απλώνεται και θα τρανεύει
πιο σιμά μας στα σπλάχνα και στα σωθικά μας,
για να σύρουμαι και τα όνειρα μες στα μνημονικά μας.

Η πέτρα φτήνηνε αφού έγινε χαλίκι
κι οι μελλούμενοι καιροί ζητάνε νίκη,
σα γαληνεύω κάποιος θαρρεί πως θησαυρίζει,
μα έλα μου ντε όταν πολύ το λιβανίζει
βλασφήμιες κι αφορισμούς φέρνω μια γύρα
και ξορκίζω όσα ταμένα μου `χει η μοίρα,
βάζω τα χέρια μου πάνω απ’ τη φωτιά
και σου κάνω σινιάλο πάνω στη συννεφοσκιά.

Φέρνω τη γύρα λοιπόν κι ό,τι θες ας μου χρεώσεις,
σου `χω δείξει του γκρίζου πολλές αποχρώσεις·
κάποιοι σπόροι μαραθήκαν με την πρώτηη λιαχτίδα
κι οι λυγεροί γονατίσαν στην πρώτη καταιγίδα
κι εμείς οι φαντασμένοι μονάχα στερηθήκαμε
ψευδαισθήσεις κι άνετα αρνηθήκαμε
τα ευκόλως εννοούμενα και τ’ αστροφωτισμένα,
χίλιοι σε μακελεύανε κι εσύ έλεγες για `μένα
ξέρεις γιατί θα σε πονάμε ως τα γεράματά σου,
μα `συ έχεις πιάσει φόδρα κάτω από το φορεμά σου.
Σε γεμίσαμε προλήψεις, σου `παμε να σκύψεις,
κι αν χαθείς να `ξερες πόσο θα μας λείψεις.
Αποκρίσου, λοιπόν, ατροφική μου καρδερίνα,
ξεσαβουρέψου πάρε τα πάνω σου ξεκίνα
με τον τρόπο το γνωστό το μιμητικό σου
ό, τι σου ξέφυγε κάν’ το κι αυτό δικό σου
να `χεις πληρότητα εκατό τοις εκατό
κι ένα στέμμα σκουριασμένο φορετό.
Μα `γώ θα σου `μαι καρφωμένος σαν τη σκλήθρα τη κακιά
και ότι μισείς θα γίνει ήλιος πίσω από τη συννεφοσκιά.