Αράχνες στο κρεβάτι μου, γυναίκες το πρωί να ψιθυρίζουν:
«Δε δουλεύει αυτός; Γιατί ξυπνάει τόσο αργά; Έχει ο πατέρας του λεφτά;»
«Μπα...»
«Η μάνα του δε λέει πολλά...»
«Εμένα ο μεγάλος έπιακε δουλειά στην A τράπεζα και ο μικρός δουλεύει εποχιακός στην πυροσβεστική· έπιακα ένα βουλευτή».
«Και ο δικός μου είναι διορισμένος στην Αθήνα, στο Υπουργείο, κι ο άλλος μόλις άνοιξε εδώ δικό του φροντιστήριο και το Πάσχα αρραβωνιάζεται και θά ’ρθουνε τα πεθερικά με τη νύφη από τα Γιάννενα, πολύ καλή οικογένεια. Δοξάζω τον Άι Σπυρίδωνα που έβγαλα καλά παιδιά. Σπουδάσανε, τελειώσανε και το στρατιωτικό τους κανονικά το κάμανε κι αμέσως πιάκανε δουλειά· θα μεγαλώσουνε παιδιά... Με το κεφάλι του ψηλά ο κακομοίρης ο άντρας μου κι εγώ βασανιστήκαμε για να τα μεγαλώσουμε. Δε θέλουμε άλλο τίποτα· να βγάλουνε καλά παιδιά, να βγάνουνε κι αυτά λεφτά, να μη μιλάει κανείς γι’ αυτά. Και αν μας έχει ο Θεός καλά, μακάρι να δούμε και δισέγγονα και ωραία να πεθάνουμε, τι άλλο να γνωρίσουμε μετά;...»

Ξέρει κανείς πού πάω μετά;
Είναι τα μάτια μου κλειστά,
μα βλέπω πιο καλά
Μετά θα γελάω δυνατά
Μετά θα κοιμάμαι μέχρι αργά
και δε θα ξυπνάω ποτέ...