Μαγεμένε μου αλήτη
που γυρνάς με τόση λύπη
μέσα στ’ όνειρο
Σπέρνω τ’ ακριβά σου λόγια
στ’ ουρανού τα περιβόλια
πέρα απ’ τον καιρό.

Στο μαγικό ταξίδι σου πάρε με,
κόκκινα φόρεσα, πάρε με.
Με την αγάπη κάνε τον πόνο γιορτή,
δεν μας χωρά πια η γη.

Η ζωή τελειώνει
κι αν μας σκέπασε το χιόνι,
θά ’ρθει πάλι η άνοιξη.
Βάλ’ το τρύπιο σου καπέλο
κι έλα πάλι που σε θέλω
μες στην άνοιξη.