Ονειρεύτηκα πως είχα χάσει τη αναπνοή μου.
Δεν ήξερα αν ήμουν νεκρός ή ζωντανός.
Έβλεπα ανθρώπους γύρω μου.
Όλοι προσπαθούσαν να με σώσουν.
Όποιος μου έδινε το χέρι του
το κρατούσα σφιχτά.

Τις νύχτες ανέβαινα στο ποδήλατο
και έτρεχα να σε προλάβω.
Στο λόφο καθόμασταν και κοιτούσαμε τον κόσμο.
Εσύ δεν πρόλαβες να γίνεις αυτό που ήθελες
κι εγώ έγινα κάτι άλλο απ’ αυτό που σου έλεγα.
Άνοιγα το στόμα μου και έφτανα στον ουρανό,
κοντά σου.
Μου είπες:
Εκτίμησε τον εαυτό σου.
Συγχώρεσε τον.

Το έκανα.
Αυτή τη φορά το έκανα οριστικά για έμενα.
Έβγαλα τους ορούς από τα χέρια και περπάτησα
κι όταν βγήκα έξω
είδα το πιο ωραίο απόγευμα της ζωής μου
για πρώτη φορά.
Είδα το πιο ωραίο απόγευμα
για πρώτη φορά.
Είδα την ζωή μου...