Το λιοντάρι που βρυχάται, σ’ είχε μάνα του!
Αντιστάθηκες του χρόνου και του θάνατου!
Στου Ολύμπου τα σοκάκια πας ξυπόλυτη,
των Ελλήνων η καψούρα, η απόλυτη!

Την πατήσαμε, Μελίνα, την πατήσαμε!
Μόνοι πέσαμε στα δίχτυα, σ’ αγαπήσαμε!
Σ’ αγαπήσαμε, Μελίνα, μες στα ζόρια μας.
Πώς αντέχεις να κοιμάσαι τώρα χώρια μας;

Σ’ αγαπήσαμε, Μελίνα,
περηφάνια μας,
φλόγα, έρωτα, σαγήνη
και ορφάνια μας!

Όταν δίπλωνες τα πόδια, επανάσταση!
Και το γέλιο σου, κροτίδα στην Ανάσταση!
Τ’ αλησμόνητα πετράδια βάλε στον λαιμό.
Με καρδιές που σου ανήκουν, κάνε πόλεμο!

Την πατήσαμε, Μελίνα, την πατήσαμε!
Μόνοι πέσαμε στα δίχτυα, σ’ αγαπήσαμε!
Σ’ αγαπήσαμε, Μελίνα, μες στα ζόρια μας.
Πώς αντέχεις να κοιμάσαι τώρα χώρια μας;

Σ’ αγαπήσαμε, Μελίνα,
περηφάνια μας,
φλόγα, έρωτα, σαγήνη
και ορφάνια μας!

Την πατήσαμε, Μελίνα, την πατήσαμε!
Μόνοι πέσαμε στα δίχτυα, σ’ αγαπήσαμε!
Σ’ αγαπήσαμε, Μελίνα, μες στα ζόρια μας.
Πώς αντέχεις να κοιμάσαι τώρα χώρια μας;

Σ’ αγαπήσαμε, Μελίνα,
περηφάνια μας,
φλόγα, έρωτα, σαγήνη
και ορφάνια μας!