Πριν το κορμί μου το ποτίσει
η κοκαΐνη, το κρασί και η βρωμιά
είχε η καρδιά μου αγαπήσει
όπως αγάπησε η κάθε μια.
Πέρασαν όλα σαν έφυγε αυτός
και πήρα πια το δρόμο το δικό μου
Ζητώ να λησμονώ μα τι σας μέλλει πως
είν’ το κρυφό το μυστικό μου;

Μη με ρωτάτε,
τι σας μέλλει αν μεθώ και αν πεθαίνω;
Τι με κοιτάτε;
Έτσι θέλω και τα βάσανα πληθαίνω.
Όποιος σκοτώνει τη καρδιά
ολότελα για το κορμί δεν νοιάζεται.
Κάθε βραδιά, κάθε νυχτιά
το σέρνω μες στους δρόμους κι αγοράζεται.

Τον αγαπούσα, μ’ αγαπούσε
και μου `χε πάρει το κορμί και την ψυχή.
Στην αγκαλιά μου τον κρατούσα
κι ήταν η σκέψη μου η μοναχή.
Κάποια τον πήρε,
ανάθεμα κι αυτή.
Δεν έχω δάκρυ πια για να θρηνήσω.
Τι άλλο να σας πω
είναι πληγή φρικτή
αφήστε με να λησμονήσω...