Δεκανέας Tom Wright, οδηγός βαρέου οχήματος
θύμα βομβιστή στο Ιράκ.
Τυφλός και δέσμιος αναπηρικού καθίσματος,
μορφινομανής και χρήστης κρακ.
Παρακαλώ ζωγραφίστε αν μπορείτε θλιμμένα
την εικόνα την στερνή που κράτησα από κει.
Κάντε το φόντο μαύρο να μοιάζει με μένα.
έναν ήρωα που ξέχασε η μαμά Αμερική.
Πάνω πάνω βάλτε λίγο γαλανό και γκρίζο
σαν του Detroit το θλιμμένο ουρανό
που δε θα πάψω να θέλω να τον δω και να ελπίζω
και με μια άσπρη πινελιά δώσ’ του ένα τόνο αγνό.
Μα κράτα πολύ χώρο στον καμβά
για τον μικρό, τον παραλίγο φονιά μου.
Φτιάξτον μελαχροινό και να κρατάει έναν κουβά
κι απ’ το τιμόνι να τον βλέπω μπροστά μου.
Όχι –όχι… φτιάξ’ τον, αφού έχω κατεβεί,
και κοιταζόμαστε περίπου από το ένα μέτρο•
το κακό δεν είχε ακόμα συμβεί.
Θυμάμαι δίπλα μας είχε ένα δέντρο.
Να του δίνω τσιγάρο όχι δεν είναι εικόνα καλή…
φτιάξε με απλά να του μιλάω,
είχε κοντό μάλλον και μαύρο μαλλί…
να με κοιτάει στα μάτια ενώ εγώ του γελάω•
φτιάξ’ τα πράσινα, γαλήνια και υγρά
κι αν θυμάμαι του ποδοσφαίρου φόραγε φανέλα,
είπα να ’μαι ευγενικός ετούτη τη φορά,
έβγαλα απ’ την τσέπη μου και του ’δωσα μια καραμέλα.
Του ’δειξα την ταυτότητα την στρατιωτική
σήκωσε τη μπλούζα του και ήτανε ζωσμένος
μου ’πε κάτι σίγουρα για την Αμερική
τότε μου γέλασε κι αυτός και τέλος…