…Και μιας και είπα λευτεριά κάνε μια αφαίρεση
από το σύστημα βγάλε μας όλους χωρίς εξαίρεση
και αυτό που μένει, χέζε κι αγνάντευε,
τώρα συνέχιζε απ’ τις τράπεζες ζητιάνευε.
Φυσικά, κι αυτό με όρους σφιχτούς, αιχμαλωσίας
κι αν πληροίς τους όρους και σε γουστάρει ο Τειρεσίας
κρεμασμένο θήραμα στ’ αρχεία τραπεζίτη
για μαγαζί, για χρέη ίσως και για κάνα σπίτι.
Κι αρχίζει το άγχος κι οι χίλιοι δυο συμβιβασμοί,
πάνε τα όχι, οι μεγάλες αντοχές σου και τα μη.
Για μια ψευδαίσθηση και ποιοτητα ζωής
πέθανες μέσα σου αθόρυβα νωρίς και με ενοχλείς.
Θάβεις τα όνειρα εκεί που δεν καρπίζουν
κι όταν σαπίζουν, παντού μυρίζουν.
Παρ’ όλα αυτά με το ίδιο ύφος με κοιτάς,
την άνεσή σου στους καριόληδες χρωστάς.
Κι όχι στα χέρια σου ή στο μυαλό σου
ούτε έστω στο πονηρό το πάρεργό σου
κι ο συνεργός σου πλούσιος καλοσυνάτος
σύμβουλος γιάπης και πισινάτος.
Ρε συ μαλάκα, έτσι τα λέγαμε μικροί
όταν αυτοί είχανε φως εμείς ανάβαμε κερί.
Τι διάολο έπαθες, με ποιον παίζεις κρυφτό,
ζεις κερωμένος έναν βίο θνητό.

Πριν είπα τζάμπα λευτεριά, κάνε μια πρόσθεση,
βάλε κι εσένα σ’ όσους δείξαν καλή πρόθεση
κι ύστερα τρέξε και πες το στο γιο σου
πως ό,τι αγγίζει δε ’ναι δικό σου.

Κι όλα αυτά γιατί ξέχασες πώς μεγαλώσαμε
και φορτώθηκες τα βάσανα που δε σου αξίζουν,
έχασες το δρόμο κι απ’ τα αγνά όσα σώσαμε
και πίστεψες σ’ αυτούς που μέλλον ξεστομίζουν.